Znalezione gdzieś w sieci:
Sygnale nasz, któryś jest w obwodzie,
Świeć się żarówki Twoje,
Przyjdź cewki Twoje,
Bądź moc Twoja,
Jako prąd stały tak i prąd zmienny,
Źródła naszego zastępczego daj nam dzisiaj,
I odpuść nam nasze wskazy,
Jako i my odpuszczamy naszym impedancjom,
I nie wódź nas na magnetyczne sprzężenie,
Ale nas zbaw ode zwarcia.
Amper.
Znalezione gdzieś w sieci:
Droga Matulu, Drogi Tatku!
Dobrze mi tu. Mam nadzieję, że Wy, wujek Józek, ciotka Lusia, wujek Antoś, ciotka Hela, wujek Franek, ciotka Basia, wujek Rysiek oraz Heniek, Stefan, Garbaty Bronek, Mańcia, Rózia, Kachna, Stefa, Wandzia ze swoim Zenkiem i mój Zdzisiek też zdrowi.
Powiedzcie wszystkim, że to całe wojsko to super sprawa. Nasze Rokicice Górne się nie umywajo. Niech szybko przyjeżdżajo i się zapisujo, póki som jeszcze wolne miejsca.
Najpierw było mi troche głupio, bo trza się w wyrku do 6-tej wylegiwać, że aż nieprzyzwoicie człowiekowi… Żadnych bydląt karmić, doić, gnoju wywozić, ognia w piecu rozpalać… Powiedzcie Heńkowi i Stafanowi, że trza tylko swoje łóżko zaścielić ( można się przyzwyczaić ) i parę rzeczy przed śniadaniem wypolerować.
Znalezione gdzieś w sieci:
Tym co w wojsku służyli, nie trzeba tłumaczyć kim jest szef kompanii. Szef kompanii – wiadomo, jest dla żołnierzy jak matka. O wszystkim pamięta, nie skrzywdzi, zadba, o wszystkim pomyśli i nie pozwoli się nudzić, oj nie pozwoli. Szefem kompanii jest zazwyczaj doświadczony chorąży lub starszy podoficer w randze sierżanta. W strukturze pododdziału – jakim jest kompania wojska, rola szefa jest niepoślednia: dba on o zaopatrzenie kwatermistrzowskie żołnierzy, albo jak kto woli logistyczne.
Usytuowanie służbowe też ma szef nie najgorsze – podlega bezpośrednio i jedynie dowódcy, mimo że w kompanii mogą być jeszcze oficerowie – dowódcy plutonów. Mając pełną świadomość pełnionej roli i „swojego miejsca w szyku” niejeden szef dosadnie potrafił dać do zrozumienia pozostałym żołnierzom – z dowódcami plutonów włącznie, jaką to on jest personą i ile znaczy. Dowódca kompanii zawsze był zainteresowany tym, aby dowodzony przez niego pododdział funkcjonował poprawnie i zazwyczaj nie wtrącał się w poczynania szefa, wychodząc ze słusznego założenia, że jego zadaniem jest dowodzić i szkolić żołnierzy, a od „liczenia gaci” jest szef i kropka. Utarł się zwyczaj, że tylko w wyjątkowych sytuacjach dowódca interweniuje na „terytorium działań” szefa kompanii.
Znalezione gdzieś w sieci:
Gdy do wojskowej przyszliśmy szkoły
Wszyscy myśleli “Nie będzie źle”.
Każdy z nas młody był i wesoły,
I wszyscy razem cieszyli się.
Zawsze na baczność, nigdy na spocznij,
Padnij i powstań w błoto i śnieg.
Nie ma komendy “pluton odpocznij”.
“Skokami naprzód pluton bieg!!!”
Mimo, że nie lubię historii, czytania długich tekstów tak pewien wywiad bardzo mnie zaciekawił. Z czystym sumieniem mogę polecić go każdemu, w szczególności interesującym się choć trochę historią komputerów. Pewnie większość osób myśli, że w Polsce kiedyś totalnie obce były nowe technologie, komputery itp. Ja byłem bardzo mile zaskoczony, że w Polskiej historii jest osoba taka jak Jacek Karpiński. Niestety osoby wyróżniające się niszczono, teraz może nie na taką skalę jak wtedy. O co dokładnie chodzi? Zapraszam do lektury:
Parafrazując Emila Cioran’a:
Nie można nic powiedzieć o niczym. Dlatego można bezkarnie pisać bloga o wszystkim.